“Öyle bir dost var ki, kardeşten yakındır insana.”
(Süleyman’ın Özdeyişleri 18:24b)
İsa’nın dostluğu O’nun her yerdeki Halkının yüreğinde sıcacık duygular uyandıran bir konudur. İsa yeryüzünde iken, Kendisinden
“vergi görevlileri ve günahkarlar ile dost olan obur ve ayyaş adam” olarak söz edildi. (Matta 11:19)
ancak Hıristiyanlar bu kötü sözü alıp onu bir onur ünvanı haline dönüştürdüler.
Rabbimiz çarmıha gitmeden önce, öğrencilerine “dostlarım” diyerek hitap etti.
”Artık size kul demiyorum. Çünkü kul efendisinin ne yaptığını bilmez. Size dost dedim, çünkü Babam’dan tüm işittiklerimi size bildirdim.” (Yuhanna 14:14-15)
En çok sevdiğimiz ilahilerden bazıları bu konuyu dile getirirler; örneğin,
“İsa’da öyle bir Dost’a sahibiz ki”;
“Yumuşak huylu İsa gibi hiç bir dost yoktur”; ve
“Öyle bir dost, ah, öyle bir dost buldum ki!”
İsa’nın dostluğunun böyle yoğun bir ilgi görmesinin nedeni nedir? Bence ilk neden pek çok kişinin yalnız olmasıdır. İnsanların çevrelerinde başka insanlar vardır, ama yine de bu insanlar dost değildirler. Ya da diğer kişiler ile ilişkilerini büyük oranda kesmiş olabilirler. Bu durum genellikle akranlarından daha uzun yaşamış olan yaşlı kişiler için söz konusudur.
Yalnızlık zalimdir. Bir kişinin fiziksel, duygusal ve zihinsel sağlığı için kötü bir durumdur. İnsanın moralini kemirir, sinirlerini gerer ve onu yaşamından bezdirir. Genellikle kişileri öylesine bir umutsuzluğa sürükler ki, kişiler günaha ödün vermeye ya da saçma davranışlara yönelirler. İsa’nın dostluğu bu tür kişilere Gilead merheminin şifa veren özellikleri gibi yarar sağlar.
İsa’nın dostluğunun bu kadar çok takdir edilmesinin bir başka nedeni, bu dostluğun asla hayal kırıklığına uğratmayışıdır. İnsan dostlarımız bizi genellikle hayal kırıklığına uğratırlar ya da yaşamlarımızdan bezdirirler, ama bu Dost gerçek olduğunu ve değişmediğini kanıtlar.
Yersel dostlar başarısız olabilir ve bizi terk edebilirler,
Bir gün bizi teskin ederler, bir başka gün ise üzerler;
Ama bu Dost bizi asla aldatmayacaktır. Ah, O bizi ne kadar da çok sever!
İsa, kardeşten yakın olan Dost’tur. O, her zaman seven Dost’tur. (Süleyman’ın Özdeyişleri 17:17)
Rab İsa’nın bedence yanımızda bulunmadığı gerçeği, O’nun dostluğunun gerçekliğini sınırlamaz. Bize konuştuğu Söz aracılığı ile ve bizim O’na konuştuğumuz dualar ile Kendisini bize ihtiyacımız olan Dost olarak gerçek haline getirir. Duaları yanıtlama şekli bu biçimdedir.
Rab İsa, bana Kendini yaşayan, parlak bir gerçeklik halinde göster,
Herhangi bir yersel nesnenin görüldüğünden daha fazla şekilde iman görümü ile yanımda ol,
Yeryüzündeki en yakın bağdan daha yakın, daha sevgi dolu ol bana.