Hezekiel 9

D. Tanrı’nın Görkeminin Tapınaktan Ayrılması ve Putperestlerin  Yıkımı (9. Bölüm)

9:1-2   Bu bölümde, kuzeyden gelen altı infazcı görülür: Kuzey, Babilliler’in geldiği yöndür. Amaçları, putperestleri yok etmektir. Keten giysili adam, lütfu simgeliyor olabilir.

9:3   Tanrı’nın huzurunu simgeleyen görkem bulutu, tapınağın en kutsal yerinden, halkın putperestliğine üzülerek ayrılır. Görkem bulutu, parlaklığının avluyu doldurduğu tapınağın eşiğine doğru hareket eder.

9:4   Putperestliğe karşı gelen sadık Yahudiler, öldürülmesinler diye alınlarından işaretlenmiştir. Bu ayet bizi mücadeleye davet etmelidir. Rab’bi izlemeyenlere nasıl karşılık vermeliyiz? Onlara katılmalı mıyız? Bizi etkileyecekler mi? Onları haklı mı göreceğiz? Kayıtsız mı kalacağız? Bu sadık erkekler ve kadınlar inlediler, ağladılar; bu karşılıkları yüreklerinde olanı gösterdi ve onları yargıdan korudu.

Alındaki belirti ya da işaret İbrani alfabesinin son harfiydi. Yahudi öğretmenler bu harfin akla bütünlük kavramını getirdiğini söylemişlerdir. Yasa anlamına gelen ilk harf olan tora için de durum aynıdır. Feinberg, burada belirtilenle Vahiy 7:1-3’de belirtilen arasında ¹ dikkat çekici bir benzerlik, bir paralellik bulunduğunu söyler:

Hıristiyan yorumcular, çarmıh simgesiyle ilgili peygamberliksel bir ifade fark etmişlerdir. Eski elyazmalarında İbrani alfabesinin son harfi çarmıh biçimindeydi. Hezekiel elbette Hıristiyan simgelerini ya da bu bölümün Mesih’in çarmıhına ilişkin doğrudan bir önbildiri olduğunu düşünmüş olamaz. Ama bu durum yine de dikkat çekici bir rastlantıdır. ²

9:5-7   İnfazcılar daha sonra putperestleri öldürmeye başlarlar; önce yaşlıları öldürürler. Tanrı, “Alınlarında işaret olanlara dokunmayın” der. İşaretin farkında olup olmadıklarını bilmiyoruz, ama imanlılar bugün Söz’e güvenerek yargıdan kurtulduklarını biliyorlar. Böyle bir güvenceye sahip olmamak ne kadar korkutucu olurdu!

9:8-11   Hezekiel halk için aracılık ettiğinde, Rab cezayı esirgemeyeceğini ya da acımayacağını söylemişti. Halk yakınıyordu, çünkü Rab Tanrı kendilerini terk etmişti. Kötü durumlarına aldırış etmiyordu. Halkın O’na sadakat borcu yoktu. “Rab görmüyor” ifadesi, günümüz için hiç de yabancı olmayan bir ifade değil midir?

Bu ve diğer bölümlere (Nuh ve gemisi) baktığımızda Tanrı’nın, kendisini tanımayanların üzerine yargısını dökmeden önce, gerçek imanlıları kurtarmasının O’na özgü bir özellik olduğunu anlarız.